17 January, 2016

दोन स्पेशल – खरंच स्पेशल


‘नटसम्राट’ नाटक पाहिलं होतं, चित्रपट बघणार आहे, पण काल जितेंद्र जोशी, गिरीजा ओक आणि रोहित हळदीकर(ही) यांचं ‘दोन स्पेशल’ पाहिलं आणि त्या नाटकातच हरवून गेलो. एरवी नाटक, सिनेमे पाहताना पाठेमागे मनात काहितरी चालू असतं, पण या नाटकाने मनाची अशी काय पकड घेतली की भान हरपून जाणं म्हणजे काय ते समजलं.

जितेंद्र जोशी आणि गिरीजा ओक यांचा अभिनय हा ‘अभिनय’ न वाटता असं काही समोर प्रत्यक्षात घडत आहे असं वाटत रहावं इतका तो प्रत्ययकारी होता. नट ताकदीने आपली भुमिका वठवत असतो असं म्हटलं तर ते पेहेलवानच होते, नट भुमिका जगतो म्हणलं तर ते जगत होते. 

कुठेही अतिशयोक्ती नाही, निम्न मध्यमवर्गीय पात्र असूनही विलाप नाही, परिस्थितीशरणता नाही आणि दुसर्‍यावर दोषही नाही. हे सगळं नाटककाराचं कसब असलं तरी नट म्हणून जितेंद्र जोशींनी त्याला पुर्ण न्याय दिलाय, तसा तो गिरीजा ओक यांनी पण दिला.

काही घटना समोर घडत होत्या तर काही वर्णनामधून व्यक्त होत होत्या, पण त्या दोन्ही तितक्याच ताकदीने रसिकांसमोर मांडणं यासाठी हाडाचा कलावंत लागतो. जितेंद्र जोशी आणि गिरीजा ओक यांनी मौखीक अभिनयामधून समोर आणलेले प्रसंग ही म:नपटलावर चित्रीत केल्यासारखे उमटत होते. ही त्यांच्या संवादातली ताकद.                               

मनोरंजनाच्या गदारोळात आणि मालिकांच्या महामारीत एक उत्कृष्ठ कलाकृती पहायची असेल आणि उद्याचा नटसम्राट आज रंगमंचावर पहायचा असेल तर मित्रहो हे नाटक पहाच.  
     

याना बक्षिसी म्हणून काय द्यायचं.......  पुन्हा एकदा ते नाटक बघणारच. 


ता.क. पुढच्या रांगेत मृणाल देव, प्रतिक्षा लोणकर, प्रशांत दळवी, आसावरी जोशी अशी मराठी कलाकार मंडळी तर होतीच पण परेश रावल हा कसलेला कलावंतही या नाटकाचा आस्वाद घेत होता. 
         

कॅलेंडर

































वेळेचं सतत भान असूद्यावं म्हणून हे कॅलेंडर उरलं वर्षभर समोर ठेवीन
तसा केवळ जात असलेला एक क्षणच आपला असतो

असं असलं तरी गेलेले कित्येक सोनेरीक्षण या कॅलेंडरमुळे आठवत राहीन
ते तसे होते म्हणून आपण भुतकाळ जगत असतो

हे कॅलेंडर म्हणतं येणारा दिवस जाऊ शकतो उज्वल भविष्याकडे घेऊन
आशेच्या किरणातच उद्याचा प्रवास सुरू होत असतो  


नरेंद्र प्रभू    
१७/०१/२०१६

02 January, 2016

उघडून दे रे मनाची कवाडे




उघडून दे रे मनाची कवाडे
तमाची मिरास आता पुरे
तुझे चंद्र तारे, तुझे सुर्य सारे
व्यापून उरूदे ते कोपरे

नवे स्वप्न माझ्या उराशी धरोनी
प्रकाशात पाऊल मी टाकिले
अनंता तुझे रुप पाहून माझ्या
उरातील स्वप्नास सांभाळीले

नको रे दुरावा कुणाशी कुणाचा
कुणाचा कसा हात हाती पडे
कुणी मांडली का मानची ही राशी
समजाऊनी सांग, हे साकडे

मनाची मनाला असूदे उभारी
निराशेवरी करी मात रे
करी लख्ख तू पुसूनी मनाला  
काळौघाची काजळी न आता उरे

०१/०१/२०१६
नरेंद्र प्रभू

01 January, 2016

तुझ्या दर्शना व्याकूळ रे !




कवीवर्य मंगेश पाडगावकरांच्या काव्यातल्या उपमा आता पोरक्या झाल्या आहेत, त्याना वाहिलेली काव्यांजली.     


गंध फुलांचा घेऊन वारा
स्वर्गी तुझीया येईल रे
मयुर नाचरा फुलवी पिसारा  
तुझ्या दर्शना व्याकूळ रे

राधे संगे  शाम मुरारी
जागून सारे तुझ्याच दारी
फुलपाखरे भिरभिरणारी
तुझ्या दर्शना व्याकूळ रे

मंद मंद तार्‍यांची लुकलुक
तुझेच होते त्याना कौतूक
चंद्र, चांदणे तुला शोधीती
तुझ्या दर्शना व्याकूळ रे

पानोपानी तुझीच कुजबुज
झरे रुपेरी करीती लगबग   
दवबिंदूंची नक्षी आता
तुझ्या दर्शना व्याकूळ रे

अशी पाखरे येती, आणि
तुझे गीत ते गाती
झाडामागे चंद्र उभा हा     
तुझ्या दर्शना व्याकूळ रे

अंतर्यामी सूर विराला  
श्रावणात घन निळा विखूरला
प्रितपाखरे लाऊन डोळा   
तुझ्या दर्शना व्याकूळ रे

नरेंद्र प्रभू

०१/०१/२०१६ 

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails
 

Design in CSS by TemplateWorld and sponsored by SmashingMagazine
Blogger Template created by Deluxe Templates Tested Blogger Templates